Μαραθώνιος της Αθήνας: ήμουν και εγώ εκεί!

img_2520-1
ΦΩΤΟ ΜΑΡΙΑ ΓΑΜΒΡΟΥΛΗ

Σύνταξη: Έλενα Νιτσιοπούλου
Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ουρανός

Αυτή τη στιγμή στον κόσμο υπάρχει μια αθλητική εκδήλωση πολύ ιδιαίτερη. Γιατί είναι ιδιαίτερη; Διότι οι μεγάλες μάζες του κόσμου δεν την παρακολουθούν απλώς, αλλά συμμετέχουν! Η εκδήλωση αυτή είναι ο μαραθώνιος και, πιστέψτε με διαφέρει πολύ ακόμη κι από παρεμφερείς αγώνες δρόμου αντοχής. Ας το αναλύσουμε και ας το εξηγήσουμε αυτό. Σε όλον τον κόσμο γίνονται μαραθώνιοι, μερικοί από τους οποίους είναι πολύ σημαντικοί και διάσημοι και έχουν πολύ μεγάλη συμμετοχή. Αυτοί είναι π.χ του Βερολίνου, της Βοστώνης, της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου κ.ά.. Αυθεντικός μαραθώνιος όμως είναι και – πολύ σωστά – θεωρείται μόνο η διαδρομή από τον Μαραθώνα ως το Παναθηναϊκό Στάδιο, στο κέντρο της Αθήνας. Με λίγα λόγια ο μαραθώνιος της Αθήνας.
Ως  δρομέας, έλαβα μέρος και εγώ στον φετινό αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας, και, αφού έχω την εμπειρία, θα σας τη μεταφέρω, και θα σας εξηγήσω και αναλύσω τα πώς και τη σημασία ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Όλα ξεκίνησαν με την απόφασή μου να λάβω μέρος σε αυτό το ταξίδι, γιατί μιλάμε πραγματικά για ένα ταξίδι εμπειριών, ένα ταξίδι, που θα σου αφήσει χαραγμένα συναισθήματα και εικόνες, και όχι μόνο. Το καλοκαίρι είχε μόλις λοιπόν ξεκινήσει, και στον στίβο οι συζητήσεις γύρω από τον κλασσικό μαραθώνιο είχαν κιόλας αρχίσει. Σε μια από αυτές τις κουβέντες πήρε το αυτί μου για την προετοιμασία που χρειάζεται για ένα τέτοιο εγχείρημα. Κάποιος συναθλητής μου με ρώτησε αν θα λάβω μέρος. Δεν ήξερα αν θα αποφάσιζα κάτι τέτοιο και του το είπα. Είναι πολλά τα χιλιόμετρα, σκέφτηκα από μέσα μου. Και όμως, η σκέψη του μαραθωνίου είχε ωριμάσει μέσα μου και είχε δρομολογηθεί χωρίς καν να το έχω καταλάβει. Έτσι μια μέρα του Ιούνη ρώτησα τον προπονητή μου αν μπορώ να πάρω και εγώ μέρος. Μου είπε:  »Μπορείς! Ο καθένας μας μπορεί να συμμετάσχει. Αρκεί να το θέλει !» Τα λόγια του έδωσαν ώθηση σε αυτό που -ούτως ή άλλως όπως τελικά φάνηκε – είχα ήδη αποφασίσει.

Η προετοιμασία ξεκίνησε τον Αύγουστο και, ενώ οι περισσότεροι ασχολούνταν με βουτιές, εγώ έκανα τις πρώτες μου προπονήσεις. Λόγω της ζέστης τρέχαμε μετά τις 8 το απόγευμα, για να αποφύγουμε τις πρωινές υψηλές θερμοκρασίες. Οι προπονήσεις περιλάμβαναν γρήγορα κομμάτια αλλά και πολλά χιλιόμετρα συνεχόμενα, τα λεγόμενα »long run» της Κυριακής. Και μπήκε ο Σεπτέμβρης. Οι έξοδοί μου με φίλους είχαν μειωθεί, προσπαθούσα να κοιμάμαι νωρίς τα βράδια και η διατροφή μου ήταν όσο το δυνατόν πιο υγιεινή. Το κορμί μου είχε κουραστεί από τις έντονες προπονήσεις και οι πόνοι κάποιες ημέρες είχαν γίνει συνήθεια. Το μυαλό μου με τη σειρά του είχε αρχίσει και αυτό να εξαντλείται από την πειθαρχία και την έντονη προσπάθεια, σε καθημερινή βάση. Κάποιες ημέρες έπιανα τον εαυτό μου να θέλει να ξεσπάσει και να αναρωτιέται γιατί έχει μπει σε αυτή την επίπονη διαδικασία. Όμως η θέληση να πραγματοποιήσω το στόχο μου με έκανε αμέσως να προσπερνάω κάθε δυσκολία, σωματική και ψυχολογική.

Και μπήκε ο Νοέμβρης. Οι συναθλητές στηρίζουμε ο ένας τον άλλο και συναισθανόμαστε χωρίς πολλά λόγια. Ακολουθούν οι απαραίτητες μέρες ξεκούρασης με λίγα χιλιόμετρα. Η αγωνία κορυφώνεται. Φτάνει η 12η Νοέμβρη! Λίγες ώρες πριν την μεγάλη μέρα. Ύστερα από μια πλήρη διατροφή με υδατάνθρακες, είμαι σωματικά έτοιμη. Προσπαθώ να βγάλω τις σκέψεις από το μυαλό μου και να ξεκουραστώ. Ξημερώνει. Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 5.30. Φοράω τη αθλητική μου ενδυμασία, τρώω το απαραίτητο πρωινό και είμαι έτοιμη για αναχώρηση. Συναντιέμαι με φίλους και πηγαίνουμε με αμάξι στον Μαραθώνα, όπου είναι και η εκκίνηση του αγώνα. Στο δρόμο οι συζητήσεις είναι γύρω από τον μαραθώνιο. Το χιούμορ διώχνει το άγχος όλων μας.

Φτάνουμε. Αφήνουμε τα τσαντάκια μας με τα προσωπικά μας αντικείμενα στα ειδικά φορτηγάκια που έχει βάλει η διοργάνωση. Πηγαίνει ο καθένας στο μπλοκ στο οποίο πρέπει να βρίσκεται την ώρα της εκκίνησης και που είναι ανάλογα με την επίδοσή του σε άλλους αγώνες. Εγώ είμαι στο δέκατο και τελευταίο, λόγω του ότι τρέχω πρώτη φορά. Περιμένω να ξεκινήσω. Η άγνοιά μου έχει διώξει κάθε είδους άγχος και το μόνο που θέλω είναι να τρέξω στα χνάρια του Φειδιπίδη. Η εκφωνήτρια αχίζει να μετρά αντίστροφα και με τον ήχο της σκανδάλης ξεκινάμε. Τα πρώτα 5 χιλιόμετρα είναι εύκολα και με χαλαρό ρυθμό. Η τροφοδοσία είναι καλή και πίνω νερό κάθε 2,5 χιλιόμετρα για τη σωστή ενυδάτωση. Γύρω μου τρέχουν κάθε ηλικίας άνθρωποι, περισσότερο άντρες και λιγότερο γυναίκες. ‘Αλλοι ντυμένοι Σπαρτιάτες με κοντάρια στα χέρια, άλλοι ξυπόλητοι και άλλοι φοράνε απλά ένα λευκό μανδύα. Όλοι όμως τρέχουμε με τον ίδιο πόθο να τερματίσουμε. Έχω φτάσει ήδη στα 21 χιλόμετρα, είμαι στη μέση της διαδρομής και νιώθω αρκετά δυνατή, αλλά κρατάω δυνάμεις. Το δύσκολο κομμάτι τώρα ξεκινάει. Οι ανηφόρες μαζί με τον αέρα κάνουν την πορεία μου δυσκολότερη. Προσπαθώ να είμαι συγκεντωμένη στον στόχο μου και κάθε σκέψη για περπάτημα αμέσως την αποβάλλω.

Βρίσκομαι στα 30 χιλιόμετρα. Θυμάμαι κάποιους συναθλητές μου να λένε ότι εδώ συναντάς τον λεγόμενο »τοίχο». Το σημείο δηλαδή που τελειώνει το γλυκογόνο στον οργανισμό και ρίχνεις κατά πολύ το ρυθμό τρεξίματός σου ή ακόμα μπορεί να εγκαταλείψεις και τον αγώνα. Αυτή η ιδέα με κάνει ακόμα πιο συντηρητική στο ρυθμό μου στις επόμενες ανηφόρες. Το σώμα μου αρχίζει να ανοίγει και ό,τι δύναμη μου έχει απομείνει, ήρθε η ώρα να την καταβάλλω. »Λίγο ακόμα, έχω περάσει και δυσκολότερα σε προπονήσεις» είναι οι σκέψεις μου.Έχω περάσει και γενικά πιο δύσκολες καταστάσεις και γίνεται υποσυνείδητα μια σύγκριση των δύσκολων γεγονότων της ζωής μου με αυτήν της στιγμής που θέλω να τερματίσω. »Ποτέ δεν το έβαλα κάτω», σκέφτομαι, και τρέχω ακόμα πιο γρήγορα.

Έχουν απομείνει 2 χιλιόμετρα. Οι μουσικές και ο κόσμος που σε εμψυχώνει με το χειροκρότημα, τα επιφωνήματα, το άγγιγμα της παλάμης των μικρών παιδιών, που σου απλώνουν τα χέρια τους, σου δίνουν δύναμη να συνεχίσεις. Βλέπω το στάδιο από μακριά και, όταν μπαίνω μέσα, ο κόσμος ζητοκραυγάζει και χειροκροτά τους αθλητές. Μόλις περνάω την γραμμή του τερματισμού. Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι έχω κάνει. Παίρνω λίγες ανάσες,  χαίρομαι τη στιγμή και λέω μέσα μου πως τα κατάφερα. Η ικανοποίηση είναι απόλυτη. Συνεχίζω να περπατάω και βρίσκω γονείς και φίλους που έχουν έρθει να με δουν. Συνδέομαι ξανά.

Μαραθώνιος είναι όλες οι μέρες προετοιμασίας. Όλες οι δυσκολίες και τα  συναισθήματα από την αρχή έως τον τερματισμό. Ένα  δύσκολο και όμορφο ταξίδι εμπειριών. Είναι μια δοκιμασία, που μοιάζει με τη ζωή την ίδια. Έχει δυσκολίες, χαρές, λύπες, απογοητεύσεις αλλά και πολλές επιτυχίες, αναμενόμενες και απρόσμενες. Εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου το πώς θα αντιμετωπίσει την κάθε δοκιμασία.

Προτείνω ανεπιφύλακτα στον καθένα κάποια στιγμή στη ζωή του να επιχειρήσει να τρέξει τον κλασσικό μαραθώνιο. Είναι μια διερεύνηση του εαυτού μας που διδάσκει πολλά σε όλα τα επίπεδα. Ανάμεσα στις πολλαπλές πνευματικές διεργασίες που συντελούνται, υπάρχει και αυτή μιας αίσθησης συμμετοχής στο εγχείρημα του πρώτου εκείνου μαραθωνοδρόμου…

 

Ηλ. Ταχ.: [email protected]

Έλενα Νιτσιοπούλου

Συνοδός πεζοπορίας

Αναρριχήτρια-Ορεινή Δρομέας