Πώς έγινα δασκάλα, η πορεία από το θρανίο στην έδρα

Σύνταξη άρθρου: Ιωάννα Ασυλογιστάκη

Επιμέλεια άρθρου: Κωνσταντίνος Ουρανός

Από μικρά παιδιά ονειρευόμαστε όλοι το επάγγελμα που θα κάνουμε μεγάλοι. Από άπιαστα ίσως όνειρα όπως διάσημος ποδοσφαιριστής, ηθοποιός ή αστροναύτης, μέχρι πιο συνηθισμένα όπως μηχανικός, ιατρός, τα όνειρά μας μας γέμιζαν χαρά και ιδέες για παιχνίδια, παρόλο που άλλαζαν με τα χρόνια· διασκεδάζοντας πάντα τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. Όλα είχαν πλάκα και ο χρόνος περνούσε, μέχρι που σοβάρεψαν τα πράγματα στο Λύκειο. Πλέον δεν έχεις την πολυτέλεια να αιθεροβατείς και πιέζεις τον εαυτό σου (και πιέζεσαι από τους γύρω σου) να πάρεις μια καθοριστική απόφαση για το μέλλον σου. Διαλέγεις το επάγγελμα που θεωρείς ότι σου ταιριάζει, στοχεύεις την επιθυμητή σχολή και για τα επόμενα χρόνια διοχετεύεις όλη σου την ενέργεια στο να περάσεις σε αυτήν και, εφόσον το καταφέρεις, να την τελειώσεις κιόλας! Όπως στον περισσότερο κόσμο, έτσι και σε εμένα η ιστορία εξελίχθηκε κάπως έτσι.

Η αρχή, διάβασμα και πανελλήνιες εξετάσεις

Σε αντίθεση με αρκετό κόσμο, επέλεξα τη μελλοντική μου δουλειά αρκετά νωρίς. Αποφάσισα να γίνω δασκάλα ήδη από το Γυμνάσιο και από τότε δεν άλλαξα γνώμη. Όντας από μικρή πολύ καλή και επιμελής μαθήτρια, είχα μια σχέση αγάπης και σεβασμού προς το σχολείο και τη μάθηση γενικότερα, χωρίς βέβαια να αγνοώ την κούραση που επέφερε η συνεχής μου προσπάθεια να γίνομαι καλύτερη.

Την εποχή που ήμουν εγώ Λύκειο υπήρχαν 5 επιστημονικά πεδία (διαφορετικά από τα σημερινά) και 3 κατευθύνσεις (αυτό που ονομάζουν σήμερα «Ομάδα Προσανατολισμού»): Θεωρητική, Τεχνολογική και Θετική. Στη Β’ Λυκείου λοιπόν, επέλεξα την Τεχνολογική Κατεύθυνση, καθώς, από τη μία, μου άρεσαν τα μαθηματικά και, από την άλλη, δυσκολευόμουν στα αρχαία ελληνικά και βαριόμουν να «παπαγαλίσω» την Ιστορία. Επίσης, τα Παιδαγωγικά Τμήματα τότε ήταν στο 1^ο πεδίο (προσβάσιμο από μαθητή της Θεωρητικής Κατεύθυνσης), αλλά και ταυτόχρονα στο 2^ο (προσβάσιμο από μαθητή της Τεχνολογικής). Αυτό σήμαινε ότι μπορούσα να τα δηλώσω ασχέτως των μαθημάτων επιλογής που θα έδινα στις Πανελλαδικές.

Μετά, λοιπόν, από 2 χρόνια κοπιαστικής προσπάθειας, άγχους και πολλών ωρών σε σχολείο, φροντιστήριο και διαβάσματος στο σπίτι, συμμετείχα στις Πανελλαδικές εξετάσεις του 2013, δίνοντας τα ελάχιστα, απαραίτητα 6 μαθήματα (5 μαθήματα κατεύθυνσης και 1 μάθημα επιλογής, Μαθηματικά Γενικής Παιδείας). Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των μαθημάτων και συμπλήρωνα το μηχανογραφικό μου, έβαλα πρώτα όλα τα Παιδαγωγικά Τμήματα Δημοτικής Εκπαίδευσης της χώρας και μετά λίγες σχολές ακόμα, για σιγουριά. Τελικά, πέρασα στην τρίτη μου επιλογή, το Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών!

Η μέση, σχολή και πρακτική άσκηση

Η σχολή μου βρισκόταν στο Ρίο, παραθαλάσσιο προάστιο του Δήμου Πατρέων. Οι κτηριακές εγκαταστάσεις, αν και παλιές, ήταν αξιοπρεπείς, με πολλές αίθουσες ανακαινισμένες και βιβλιοθήκη. Το τμήμα διέθετε 20 περίπου διδάσκοντες και τα μαθήματα χωρίζονταν σε τέσσερις τομείς: 1) Γενικών Επιστημών, 2) Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης και Εκπαιδευτικής Πολιτικής, 3) Παιδαγωγικής και 4) Ψυχολογίας. Για την απόκτηση του πτυχίου, ο φοιτητής έπρεπε να συμπληρώσει 240 διδακτικές μονάδες μέσω 36 υποχρεωτικών μαθημάτων και είτε 26 μαθημάτων επιλογής είτε 23 μαθημάτων επιλογής και μιας πτυχιακής εργασίας.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου παρακολούθησα πολλά, ενδιαφέροντα μαθήματα, όπως Ιστορία της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης, Εξελικτική Ψυχολογία, Σχολική Συμβουλευτική, Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης και Ειδική Αγωγή. Σχεδόν όλα τα μαθήματα τα περνούσα με την πρώτη, κάνοντας την εξεταστική για μένα, όπως και για κάθε φοιτητή, μια περίοδο κουραστικού, συνεχόμενου διαβάσματος, με ελάχιστες εξόδους και συγκεκριμένο/περιορισμένο ελεύθερο χρόνο.

Στο 5^ο εξάμηνο, στο πλαίσιο των μαθημάτων Διδακτικής, πραγματοποίησα και την πρώτη μου πρακτική άσκηση σε σχολείο. Για μερικές βδομάδες, εγώ και μια συμφοιτήτριά μου σταλθήκαμε από τη σχολή σε σχολείο της επιλογής μας όπου παρακολουθούσαμε το μάθημα της δασκάλας, βοηθούσαμε κατ’ υπόδειξή της και διδάξαμε και εμείς ως εκκολαπτόμενες δασκάλες Γλώσσα και Μαθηματικά. Στο 8^ο και τελευταίο εξάμηνο πραγματοποίησα τη δεύτερη και μεγαλύτερη σε διάρκεια πρακτική μου άσκηση, η οποία υπήρξε πιο απαιτητική αλλά και μια διδακτική εμπειρία για τις ανάγκες και δυσκολίες του επαγγέλματος. Στο ίδιο εξάμηνο επέλεξα να κάνω και την πτυχιακή μου εργασία, αν και προαιρετική. Καταθέτοντάς την μέσα στο καλοκαίρι και δίνοντας δύο τελευταία μαθήματα τον Σεπτέμβρη, είχα επιτέλους τελειώσει!

Το τέλος, ορκωμοσία και δουλειά

Τελείωσα τη σχολή μου ακριβώς στα 4 χρόνια, αποφοιτώντας το 2017. Η ημέρα της ορκωμοσίας πέρασε με τρελό ρυθμό πριν το καταλάβω, αλλά ήταν γεμάτη χαρά, υπερηφάνεια και συγκίνηση για εμένα, την οικογένειά μου και τις φίλες μου και συμφοιτήτριές μου. Γελάσαμε, βγάλαμε δεκάδες φωτογραφίες και αποχαιρετιστήκαμε μέσω αλλεπάλληλων αγκαλιών και «τελευταίων» εξόδων, κλείνοντας το κεφάλαιο της φοιτητικής μας ζωής στην Πάτρα.

Πτυχιούχος πλέον και πίσω στην Αθήνα, ξεκίνησα την καριέρα μου ως δασκάλα σε κέντρο μελέτης, υπεύθυνη για την καθημερινή μελέτη των μαθημάτων του σχολείου για μαθητές και μαθήτριες διαφόρων τάξεων. Μετά το κέντρο μελέτης, ξεκίνησα να παραδίδω ιδιαίτερα μαθήματα κατ’ οίκον, μια ευπρόσδεκτη αλλαγή με βασικό προτέρημα ότι είμαι υπεύθυνη για το πρόγραμμά μου, γι’ αυτό και συνεχίζω μέχρι σήμερα. Δυστυχώς μεν, στη χώρα μας υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί που καταφεύγουν στα ιδιαίτερα, καθώς οι πιθανότητες διορισμού ως αναπληρωτή στο Δημόσιο είναι μικρές, την ώρα που χιλιάδες άλλοι έχουν χρόνια προϋπηρεσίας, και τα ιδιωτικά σχολεία είναι πλήρη και με υψηλότατες προσδοκίες και απαιτήσεις.

Σε εκείνη την πρώτη και απαιτητικότατη δουλειά στο κέντρο μελέτης ήταν που συνειδητοποίησα εντελώς ότι το επάγγελμα του εκπαιδευτικού δεν «διδάσκεται» στο πανεπιστήμιο. Μετά από τέσσερα χρόνια σπουδών και δύο εξάμηνες πρακτικές είχα αποκομίσει μια πληθώρα κυρίως θεωρητικών γνώσεων και μια υποτυπώδη προϋπηρεσία, που όμως δεν με είχε προετοιμάσει πραγματικά. Διαπίστωσα ότι η δουλειά του εκπαιδευτικού είναι από αυτές που τις μαθαίνεις όσο τις κάνεις και γίνεσαι καλύτερος μέσα από δοκιμές και αυτο-αξιολογήσεις. Είναι δυναμική, αλλάζει όσο αλλάζω εγώ ως άνθρωπος και δασκάλα, μέσα από τη σχέση μου με τους μαθητές μου, μέσα από τις ανάγκες τους, μέσα από τα χρόνια που περνάνε και την εμπειρία που κερδίζω, μέσα από τις επιμορφώσεις και τα σεμινάρια, ακόμα και μέσα από τα λάθη μου. Γιατί όπως είπε και ο Σόλωνας, «γηράσκω δ΄αιεί πολλά διδασκόμενος», δηλαδή «γερνάω μαθαίνοντας πάντα πολλά».

Επίλογος

Κάτι που ο περισσότερος κόσμος αγνοεί ή αρνείται να δεχτεί, είναι ότι η διδασκαλία είναι μια δύσκολη δουλειά. Αν και έχει τα πλεονεκτήματά της, όπως διακοπές και μικρό ωράριο, τα οποία ο κόσμος χρησιμοποιεί εναντίον μας, έχει και τα μειονεκτήματά της, όπως πολλή δουλειά για το σπίτι, απλήρωτες υπερωρίες, επιπλέον κόπος για διοργάνωση εορτών, απέραντη γραφειοκρατία στο σχολείο, οι δυσκολίες της συνεργασίας με τους γονείς και τόσα άλλα.

Παρόλα αυτά, θέλω να είμαι εκπαιδευτικός! Είναι το επάγγελμα που με γεμίζει περισσότερο και μου προσφέρει ικανοποίηση. Μπορεί το ταξίδι μου από μαθήτρια σε δασκάλα να μην ήταν πολύ εύκολο, αλλά ήταν τόσο ευχάριστο που δεν θα το άλλαζα για κανέναν λόγο. Γιατί περνάω τον χρόνο μου με παιδιά, που με κρατάνε νέα στην ψυχή και γελάμε μαζί. Γιατί φεύγω χαρούμενη μετά από κάθε μάθημα με κάποιον μαθητή μου, οπότε έχουμε συζητήσει. Γιατί η αίσθηση επιβράβευσης που νιώθω με κάθε λυμένη άσκηση και κάθε καλό βαθμό, είναι η καλύτερη ανταμοιβή που θα μπορούσα να ζητήσω.

 

Ηλ. Ταχ.: [email protected]

 

Τάσσος Κυρίκος

Μαθηματικός