Σύνταξη άρθρου: Αναστασία Γερογιάννη

Επιμέλεια άρθρου: Κωνσταντίνος Ουρανός

Ποιο είναι το πρόβλημα

Συχνά οι γονείς θεωρούν πως τα παιδιά τους, ιδιαίτερα σε μικρές ηλικίες, παρουσιάζουν κάποια προβλήματα που αφορούν και επηρεάζουν τη διατροφή τους. Συχνά το τραπέζι γίνεται πεδίο μάχης κατά τη διάρκεια του γεύματος και τα παιδιά καταλήγουν να τρώνε με το ζόρι το φαγητό τους. Επιπλέον τα γεύματα διαρκούν αρκετή ώρα και τελικά τα παιδιά αρνούνται να φάνε. Αυτές οι ανησυχίες είναι πάρα πολύ συχνές για τους γονείς αν και όχι πάντα δικαιολογημένες. Ένα παιδί με τις συγκεκριμένες συμπεριφορές μπορεί απλά να έχει κάποια ανορεξία, πιθανώς γιατί βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης. Κατά τη διάρκεια φάσης αυτής μετά από μία περίοδο αυξημένης όρεξης είναι φυσιολογικό να ακολουθεί μια περίοδος ανορεξίας.

Επιπλέον, μπορεί το παιδί να φοβάται να φάει ή να δοκιμάσει νέα τρόφιμα, διότι βρίσκεται σε ηλικία όπου είναι συχνό το φαινόμενο της περιορισμένης διατροφής (peaky eating), κατά το οποίο ένα παιδί ηλικίας 2 έως 8 ετών αρνείται να δοκιμάσει νέα τρόφιμα και καταναλώνει μόνο έναν συγκεκριμένο και αρκετά περιορισμένο αριθμό από αυτά. Άλλες αιτίες για τέτοιες συμπεριφορές μπορεί να είναι το γεγονός ότι τα παιδιά συχνά χρησιμοποιούν το φαγητό ως μέσο εκβιασμού των γονέων. Ακόμη οι ίδιοι οι γονείς δε χειρίζονται πάντοτε σωστά το θέμα του φαγητού και αυτό δημιουργεί εντάσεις με φωνές, θυμό ή και καλοπιάσματα, ώστε το παιδί επιτέλους να φάει. Τέλος το παιδί μπορεί εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή να μην έχει απλώς την όρεξη να φάει.

Πώς γίνεται όμως να κάνουμε ένα παιδί να αλλάξει τη διατροφική του συμπεριφορά;

Οι γονείς μπορούν να ακολουθήσουν απλά βήματα για την επίτευξη αυτού του στόχου!

  • Αρχικά θα πρέπει να αγνοείται οποιαδήποτε συμπεριφορά του παιδιού δε σχετίζεται με τη διατροφή κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, όπως το να μιλά ή να χαζεύει.
  • Θα πρέπει να τεθούν κανόνες για τα γεύματα, όπως η διάρκειά τους να είναι αυστηρά 30 λεπτά. Ακόμα και αν το παιδί δεν έχει προλάβει να φάει όλο το φαγητό του σε αυτό το διάστημα, θα πεινάσει μέχρι το επόμενο γεύμα και θα καταναλώσει αυτό ολόκληρο.
  • Καλό θα είναι να υπάρχει  μια επιβράβευση για το παιδί όταν αυτό τρώει το φαγητό του ή όταν δοκιμάζει ένα νέο τρόφιμο, ακόμη και αν η δοκιμή είναι μικρή. Η επιβράβευση θα πρέπει να είναι μικρή, λεκτική και εύκολη. Όχι δωροδοκίες όπως «αν φας το φαγητό σου θα σου δώσω…».
  • Η θέσπιση μικρών στόχων για την εισαγωγή και την κατανάλωση (π.χ. μικρές μερίδες, ένα τρόφιμο τη φορά) θα βοηθήσει αρκετά.
  • Η εικόνα του φαγητού παίζει επίσης σημαντικό ρόλο για το παιδί. Μαγειρέψτε παρέα, «ζωγραφίστε» με το φαγητό στο πιάτο, χρησιμοποιήστε χρωματιστά τρόφιμα και συνοδέψτε τα νέα τρόφιμα με τροφές αγαπητές στο παιδί ώστε να «παρασυρθεί» και να δοκιμάσει και εκείνα.
  • Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι θα πρέπει να αποτελείτε ένα σωστό παράδειγμα για το παιδί. Βλέποντας εσάς να καταναλώνετε νέα τρόφιμα για εκείνο, θα συνηθίσει και θα μπει στη διαδικασία να τα δοκιμάσει και εκείνο (αργά ή γρήγορα) από περιέργεια. Βάλτε στο τραπέζι το τρόφιμο ακόμα και αν το παιδί δεν το καταναλώνει, ώστε να έρχεται σε επαφή -έστω και οπτική- μαζί του. Για παράδειγμα, εάν το κυρίως φαγητό είναι φακές, τις οποίες το παιδί δεν τρώει, μην του φτιάξετε άλλο φαγητό! Αφήστε το πιάτο του στο τραπέζι με τα υπόλοιπα συνοδευτικά, όπως θα κάνατε κανονικά, ακόμη και αν δε φάει καθόλου τις φακές. Μετά από κάποιες φορές, ακόμη και αν αυτό πρέπει να συνεχιστεί για 20 ή 30 φορές, το παιδί θα τις δοκιμάσει.
  • Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα παιδιά βαριούνται πολύ εύκολα και χρειάζονται ποικιλία καθώς και το ότι δεν πρέπει να συζητάμε για τη διαιτητική τους συμπεριφορά, όταν αυτά είναι παρόντα.

Οι γονείς είναι απαραίτητο να οπλιστούν με υπομονή και κατανόηση για το σωστό και υγιές μεγάλωμα των παιδιών τους.

 

Ηλ.Ταχ.: [email protected]

Ευγενία Γεωργακοπούλου

Νοσηλεύτρια, Προϊσταμένη Πυρηνικής Ιατρικής

 

Ηλ. Ταχ.: [email protected]

Αναστασία Γερογιάννη

Διαιτολόγος – Διατροφολόγος Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης